Annika Cannaerts

Mijn eeltige voeten en ik stonden op de drempel van een schoonheidssalon, en mijn knobbelige vinger belde aan. De vitrine zag er verrassend sober uit. Ergens had ik toch rozige of krullige letters verwacht, die ‘salon de beauté’ of iets dergelijks zouden spellen. Tussen de spaties van de witte woorden ‘Medische pedicure Jeanne’ tuurde ik naar binnen en ik zag een pikzwarte lange vrouw komen aanwiegen, die er helemaal niet als een Jeanne uitzag. Ik vertelde haar over mijn teennagels die een bijzondere voorkeur hadden om landinwaarts te groeien, terwijl ik mijn best deed mijn ogen niet te laten afdwalen naar het perfecte lichaam van deze vrouw, rank en toch rond. Ze deed me denken aan de poster van een topless Noami Campbell die mijn studentenkot had opgevrolijkt, in jonger en hitsiger tijden.

Ze is een mannequin of fotomodel met een bijverdienste, dacht ik.

Of nee, dacht ik, ze is de vrouw van een rijke oudere witte man met buik, die zo’n vrouw wel kon betalen. Voor haar verjaardag had ze een schoonheidssalonnetje gekregen van hem. ‘Het vrouwtje moet zich kunnen bezighouden’, hoorde ik hem al zeggen.

Ik liet me nogal oneerbiedig in de behandelstoel neerploffen, vastbesloten me niet te laten intimideren en monsterde haar nauwsluitende jurk en naaldhakken, die haar als gegoten zaten. Dat heb je met dure kleren, dacht ik.

Ik weet niet wanneer het precies begon, misschien nadat ze in quasi perfect Nederlands informeerde naar mijn welbevinden. Of na de tweede keer, toen ik ontdekte dat we opvallend veel gemeenschappelijk bleken te hebben. Zij was ook een hardwerkende alleenstaande ouder van een zoon met een wiskundeknobbel.

Maar het begon pas echt grote proporties aan te nemen toen ik tijdens een van mijn volgende bezoeken naar haar mening over vluchtelingen polste en ze me terloops vertelde dat ze in haar weinige vrije dagen als vrijwilliger de kapotte voeten van vluchtelingen verzorgde in het asielcentrum.

Het echte dieptepunt dat mijn schaamte bereikte, kwam deze week, toen ik argeloos begon over de Rwandese genocide die herdacht werd. Ze keek me niet aan toen ze vertelde dat ze zestien was toen haar familie werd uitgemoord en hun huis werd platgebrand. Haar intelligente ogen keken langs mij heen toen ze zei dat het moeilijk was voor de vrouwen die een kind hadden gekregen van hun verkrachter. In de documentaire die we gezien hadden, lieten ze een moeder aan het woord die haar zoon nog nooit had aangekeken. ‘Je moet kunnen vergeven’, zei mijn pedicure tegen de nagelriemsnijder, ‘anders kan je niet verder’. ‘Haten is niet moeilijk’, zei ze, ‘en zo’n uitzinnige haat kan overal ontstaan, ook hier’.

‘Ik heb het hem vergeven’, zei ze tegen de nagelvijl.

Ik had mijn eigen vel wel kunnen afstropen en het te drogen hangen aan de waslijn van schaamte, als ik dacht aan de vooroordelen die ik op deze vrouw had losgelaten toen ik hier de eerste keer binnenkwam.

Helaas gebeurde het vandaag opnieuw. Mijn zoon en zijn wiskundeknobbel hadden zich ingeschreven voor de proeflessen tijdens de Open lesdagen van de Antwerpse universiteit. Aan de ingang van de aula hing een jonge verdwaalde zwerver rond. Dat kon mijn jongen al niet overkomen met een Universitair Diploma in het Vooruitzicht, dacht ik opgelucht, terwijl ik de verlepte jongen meewarig aankeek.

De verfrommelde jongeman bleek nadien de professor in de wiskunde himself te zijn, en hij sprak zo begeesterd en helder tegelijk, dat mijn zoon op slag besloot een wiskundige te worden.