Ik rol het flinterdunne papier open dat vanmorgen met de duivenpost kwam en lees met kloppend hart de woorden ‘desgevallend, noodzakelijke professionele verplaatsingen, gerechtigde’. Ze willen dat ik terug naar het werk ga.
Niet dat ik angstig ben voor die buitenwereld vol virussen en mensen, en ik ben ook niet te lui om mijn gat op te heffen. Je wil niet weten hoeveel mensen onder ede kunnen getuigen dat ik altijd paraat stond, een trouwe volgeling, omdat het mijn plicht was. Af en toe keek ik op of er toch niet ergens applaus weerklonk voor het onophoudelijke, noeste werk.
Maar eerlijk: het enige dat ik echt leuk vond, waren de bijeenkomsten waarbij er gezwegen werd. Dat was al een teken aan de wand.
Het gejuich dat opsteeg uit het ruim van een groot schip ergens diep in mij, toen de coronamaatregelen bekend gemaakt werden, had ik niet verwacht en was overweldigend. De menigte in mij had maar aan een half woord genoeg en hing de kapitein en zijn logboek vol afspraken en verplichtingen op aan de hoogste mast. Ik dobberde in kalm water en lag te zonnen op het dek, wel doordrongen van het besef dat dit niet zou blijven duren. Ooit zouden de zeilen terug gehesen moeten worden, maar niet nu. Dit was mijn moment, met alleen de zonsondergang in mijn vizier.
Morgen zal ik aanmeren op het vasteland, mijn voeten op de loopplank zetten, met links en rechts van mij alleen maar lucht en water, en achter mij de menigte piraten die me met hun lodderogen zullen nakijken, hun ongewassen haren wapperend in de wind. Het zal geen heuglijke dag zijn.
Annika Cannaerts 