Annika Cannaerts

(De volledige bundel kan je hier kopen: https://modus-vivendi-vzw.email-provider.nl/…/slbmjfij1t. De opbrengst gaat naar Pajoke, een organisatie die opkomt voor slachtoffers van mensenhandel)

Hard sloeg ze de deur van haar bureau achter zich dicht. Niet alleen het metalige dreunen van zijn kutzender had haar verjaagd, maar vooral hoe hij, onderuitgezakt in zijn zetel, naar haar gekeken had. Zette hij de radio nu nog luider? Ze ging naar haar bureauraam, opende het en smoorde een gil bij een krijsende meeuw die precies op dat moment aan haar raam voorbij scheerde. Ze probeerde rustiger te ademen. In de verte, onder een grijze lucht, raasde de autosnelweg.

Vanuit de gang zoemde de stofzuiger almaar dreigender dichterbij. Ze stapte naar de deur en draaide hem op slot. Hij beukte de stofzuiger tegen de plinten in de gang, ramde de zuigmond tegen de onderkant van de deur. Achter haar gesloten oogleden zag ze hoe de splinters verf eraf sprongen, het zachte lichtblauw waarin ze de deur geschilderd had. Achter het blauw haar plek: een bureau, een stoel, een wandplankje met schetspotloden en aquarelverf.

Tot vorige week was dit kamertje nog hun berghok geweest. In een opwelling had ze alle rommel eruit gehaald, in grote vuilniszakken gepropt en naar de kelder gesleept.

‘Dit is nu mijn bureau’, had ze tegen hem gezegd toen ze elkaar ’s ochtends waren tegengekomen in de hal. Hij in zijn eeuwige jogging, ongeschoren sinds de lockdown, zij in het lichtblauwe jurkje dat die ochtend met de post was aangekomen. Hij rook niet fris, zijn huid had een vale kleur. Toen ze hem pas had leren kennen had hij naar viooltjes geroken. Wanneer was hij die geur kwijtgeraakt?

‘Bureau? Om wat te doen, als ik vragen mag?’

‘Te tekenen, te schilderen.’

‘Sinds wanneer teken of schilder jij?’

‘Sinds ik klein was.’

‘Ah. Bon. En kan je dan tussendoor ook nog eens een was draaien, ik heb geen enkele propere onderbroek meer.’

‘Nee,’ had ze geantwoord, ‘dat kan ik niet.’

Ze schrok op van zijn stem, die bulderde boven het lawaai van de reclamespot op de radio. ‘Ik stofzuig!’ riep hij. ‘Ik stofzuig, godverdomme!’

Het was uit de hand gelopen tijdens de lockdown. Of nee, het was al jaren aan de gang: de hoogspanning in zijn nek en rond zijn neusvleugels, zijn ingehouden woede.

Sinds ze allebei van thuis uit werkten, was er iets bij hem ontspoord. Of was zij ontspoord? Hij had een punt. Je kan het niet echt normaal noemen dat een vrouw ineens heel het berghok leeghaalt, blauw verft en zich erin opsluit. En dat allemaal na een ruzie over huishoudelijke taken: dat hij ook wel eens mocht stofzuigen of de vaatwasmachine leeghalen, zij was ook moe.

Toen hij als een vreemde voor haar stond, was ze niet verrast.

‘Hoor je wat ik zeg!’ brulde hij nu tegen de deur. ‘Ik ben aan het fucking stofzuigen! Dat wou je toch? Jij krijgt je zin, ben je nu niet blij?’ Zijn stem leek te ijsberen door de gang. Ze hoefde het niet te zien om te weten dat hij de stofzuiger met wilde rukken achter zich aan trok.

‘Zie mij stofzuigen! Ik ben waarschijnlijk de enige vent in heel dit fucking flatgebouw die stofzuigt. Zal ik ook nog een schortje voorbinden? Of een plumeau in mijn gat steken?’ brieste hij. Even werd het stil.

‘En hoe lang ga je daar nog blijven zitten? Kom eruit’, zei hij zachter, ineens vlakbij. Legde hij zijn wang tegen de deur? Ze deinsde achteruit. ‘Het zal nooit meer gebeuren,’ zei hij, ‘ik beloof het je.’

Ze schoof haar bureau tegen het raam, legde een blanco vel tekenpapier in het midden en tekende dikke rode strepen. De zon kleurde de lucht boven de snelweg bloedrood.

Geïnspireerd door: